Ik was pas 28 toen ik in een burn-out terechtkwam, een maagzweer had en chronische hyperventilatie ontwikkelde. Een jarenlange zoektocht begon om van mijn intense vermoeidheid af te komen. Diagnose: CVS. Ik ging naar de psycholoog en heelde de wonden uit mijn vroege jeugd (dacht ik). Mijn maagproblemen onderdrukte ik (20 jaar lang!) met omeprazol. Slaapmedicatie voor de nacht. Mijn hoge hartslag in rust, het hoorde bij mij. Alles probeerde ik, elk poedertje, ieder supplement. Ik bleef vermoeid en leerde ermee leven, althans ik bouwde mijn leven om de vermoeidheid heen.
Ik moest er 49 voor worden toen ik (na een 2e burn-out) begreep dat ik het al die jaren buiten mijzelf had gezocht. Na mijn Ayahuasca reis, waarin ik vergeten jeugdtrauma mocht herinneren, begon mijn reis pas echt. Ik (h)erkende mijn ingeslopen patronen van please-gedrag waarmee ik mezelf volledig leeg gaf, van mezelf verstoppen, klein houden, van mijn onbewaakte grenzen.
De weg naar binnen was en is een jarenlang proces, a life time proces als je het mij vraagt.
Het contact met mijn lichaam was ik in de loop der jaren compleet verloren, ik leefde volledig uit mijn hoofd, maar het bleek de enige weg naar binnen te zijn. Inmiddels wist ik heel goed te vertellen waar er beschermingsmechanismen op zaten. Maar waarom werkte mijn lijf nog niet mee?
Ik moest haar echt weer leren voelen. Met compassie en liefde naar mezelf en mijn innerlijk kind kijken. Ik ben een diepe liefde voor mijn kleine meisje gaan voelen, dat destijds niet anders kon dan dissociëren om te overleven.
In mijn lichaam zakken lukte bij mij via de verbonden adem. Vele sessies volgden. De frustratie, de eenzaamheid die in iedere cel lag opgeslagen. De ingewortelde (doods) angsten, die in mijn dagelijkse leven steeds maar weer voorbijkwamen op verschillende lagen, ging ik via mijn lichaam doorvoelen. In de angst zitten, er doorheen ademen en voelen, voelen, voelen.
Ik leerde erbij aanwezig te zijn in stilte, zonder me er te veel mee te bemoeien, zodat het rustig kon oplossen. Ik liet het er gewoon zijn, ontdekte dat het gevoeld wilde worden, het er alleen maar bij wilde horen. Zo ontspande het zich in mijn lijf.
Het jaren zoeken naar oplossingen bleek eigenlijk een tweede probleem te creëren, omdat de focus naar het beter willen voelen ging. Ik ging voorbij aan de kern, ik wilde ergens heen, alsof je er dan ineens bent ofzo. Maar ik wás er al. Juist in dat moment. Mét mijn schaduw.
En nog steeds heb ik periodes dat ik door de krochten van mijn ziel kruip, voel wat er gezien wil worden, wat zich op een diepere laag aandient. Alleen nu ga ik het aan in plaats van dat ik het ‘weg’ wil hebben.
De vermoeidheid is er nog, maar op een gezonde manier. Ik weet van mezelf dat ik oplaad alleen en in stilte en die momenten pak ik dan ook bewust. Ik let op wat ik mijn lichaam voed (zowel lichaam als geest). Mijn grenzen zijn me inmiddels heilig. En off-dagen mogen gewoon off-dagen zijn, ondanks dat ze rete oncomfortabel voelen.
Tegelijkertijd ben ik ook heel dankbaar omdat ik nog nooit zo dicht bij mezelf ben geweest. Ik merk dat ik niet meer ontrouw kan zijn aan mezelf. Ik ben mijn waarheid gaan (be)leven. En potver, wat voelt dat goed.
~Linda🌸