Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn 2e burn-out besefte dat ik volledig uit mijn hoofd leefde, ik was het contact met mijn lichaam helemaal kwijt. Ik voelde me onbestemd, maar ik wist niet waar dat gevoel vandaan kwam en kon er al helemaal niet bij. Wie was ik eigenlijk? Ik wist het echt niet. Shocking vond ik dat.
Pas na (vele) ademsessies raakte ik laagje voor laagje diep verdriet en wat daar aan onmacht, boosheid en frustratie onder lag aan. Het zijn juist deze onbewust diep verstopte emoties die zich als vastgezette energie in het lichaam vastzetten en uiteindelijk voor allerlei vage klachten gaan zorgen, om alsnog gehoord te worden.
Als kind heb je liefde, geborgenheid en troost van je (beide) ouders nodig. Als een ouder, of één van je ouders, dat gevoel niet kan beantwoorden (doordat zij dat zelf nooit hebben gehad of te druk zijn met hun eigen trauma of er misschien helemaal niet zijn), dan leer je om je eigen behoeftes aan de kant te zetten en ga je er alles aan doen om te proberen alsnog te ontvangen wat je nodig hebt. Dit is echter aangepast gedrag; een overlevingsmechanisme.
Als dit maar lang genoeg duurt, weet je op een gegeven moment niet meer wie je bent en hoe je bij jezelf kunt komen. Er ontbreekt eigen authentiek gedrag. Ook kan de overtuiging ‘ik doe het wel alleen of ik ben niet lief/goed genoeg’ ontstaan en vaak heb je bevestiging van de buitenwereld nodig om je gewaardeerd te voelen. Op een bepaald moment ga je zien dat er patronen in je leven ontstaan, loop je vast omdat je tegen triggers en gevoelens aanloopt die je belemmeren.
Achteraf ben ik dankbaar voor mijn burn-out, hoe heftig ook. Het leerde me dat je in je hoofd van alles ‘opgelost’ kunt hebben, maar dat het lichaam daarin meegenomen moet worden, de vastgezette energie wil stromen! Het zette me op het pad van het Ademwerk en Lichaamswerk (BRTT®️). Beide zijn methodes waar praten niet noodzakelijk is (al volgen inzichten vaak), maar waar het lichaam gaat voor je gaat spreken. Dat is namelijk niets vergeten…
Een goed artikel van Els van Steijn hierover vind je in onderstaande link. Mooi hoe zij ook aangeeft dat de emotionele verwerking via het lichaam gaat. Omdat emoties in het lichaam gevoeld worden, zit de heling in het aangaan van primaire emoties, dus de emoties die horen bij de oorspronkelijke situatie of wond. Vaak is dat juist precies de plek die we zo goed hebben verstopt of zijn we gaan dissociëren omdat het te overweldigend was, en weten we daar niet meer goed bij te komen omdat daar een overlevingsmechanisme tussen zit.
Ik help je graag.
~Linda🌸